"Rahmetli Ürdün Emîri Abdullah Haz. Türkiye'ye ilk gelişinde, ATATÜRK'ün misafiri olmuştu. Bir gün, İstanbul valisi rahmetli Muhiddin Üstündağ, Emîrin Türk musıkisi dinlemek istediğini, kendisine musıkimizden münâsıp eserler dinletmemiz için ATATÜRK'ün emir verdiğini söyledi ve beni bu işe memur etti. Başlıca arkadaşlarım, Münir Nurettin Selçuk, merhum üstadımız Remânî Reşat Erer, Refik Fersan ve Fahire Fersan, Vecihe Daryal, Cevdet Kozanoğlu ve birkaç genç arkadaş, Filorya köşküne gittik.

Emir Haz. Ürdüne dönmek üzere resmî ziyâretlerini bitirmiş ve birkaç gün daha hususi olarak memleketimizde istirahat etmek ve gezmek üzere ATATÜRK'e vedâ etmişti.

Bir öğle vakti, yemeğe otururken, biz de musıki faslına başladık.

Birinci dakikanın içinde, rahmetli Emîrin çehresindeki mâna değişti, elinden çatalı bıraktı, bir işaretle bizi susturdu ve etrafındakilere, fasih bir Türkçe ile:

- Efendiler, dedi, böyle bir musıkiyi dinlerken, yemek yenilmez. Önce dinleyelim, yemeğimize sonra devam ederiz.

Emîr'in bu asîl hareketinden hepimiz, tahmin edeceğiniz gibi çok mütehassis olduk, ancak yemeğe mâni olmamak maksadiyle faslı kısalttık. Emîr'in yanaklarından, kır sakalına doğru süzülen gözyaşları her zaman hayâlimdedir.