"Zaferden sonra, İstanbul'a ilk gelişlerinde tanışmak mazhariyetine erdiğim ATATÜRK'ün son günlerine kadar, devamlı olarak yanında ve hizmetinde bulundum. Üç defa beraber seyahat ettik. Takdir edersiniz ki, böyle her bakımdan eşsiz bir şahsiyetin, her zaman yakınında ve huzurunda bulunmak kolay değildir. İnsan mütemâdiyen sakın bir hata etmeyeyim, yanlış bir harekette bulunmayayım diye heyecan, tereddüt ve endişe içindedir. Öyle iken, daima iltifatına mazhar oldum. Her zaman mübârek ellerini öpmek fırsatını buldum. Gariptir, her çağırıldığım zaman, bazen isteksiz olarak yanına giderdim. Gençtim ve herhangi bir tasavvurum olurdu. ATATÜRK: "Gelsin" diye emredince, canım sıkılırdı. Fakat gidip, kapıdan içeri girip, onunla karşılaştığım anda, ondan gelen ve havayı dolduran bir garip ışık, bir acâip kuvvet beni sarardı.

Birdenbire yeniden âşık olurdum. Ne yazık ki, o zamanla yaşadığım hatıralar ve intibâların değerini lâyıkiyle bilmediğim için, boş bulunmuşum, yoksa, her görüştüğüm ertesi gününde notlar alırdım, zamanla bir çok detaylarını kaybetmezdim. Size bir tanesini nakledeyim."